غول آخر

شاید برای درک محبوبیت فوتبال باید به کوچه، پسکوچه های برزیل بروید تا نوجوانانی را ببینید که با کمترین امکانات توپ را به تور می‌رسانند، بدون کفش، بدون تغذیه و بدون لباس‌ برندهای رنگارنگ. اصلا بی‌خیال برزیل، بگذارید سری به کوچه‌های سال‌های قبل کشور خودمان بزنیم تا تکه آجرهایی را ببینیم که قرار است نقش تیرهای دروازه‌ی کلی نوجوانان کتانی به پا را بازی کنند اما برای این‌که بدانید بسکتبال هواداران دوآتشه‌ی خود را در قلب آمریکا دارد، کار سختی ندارید. یکی از فیلم‌های هالیوودی را داخل دستگاه پلیر قرار دهید تا در یکی از سکانس‌های خیابان‌گردی قهرمان اصلی به زمین بسکتبال کنار خیابان برسید. حالا کوله‌های کنار فنس‌ها را چهارچشمی تماشا کنید تا متوجه شوید که چگونه عشق به تق‌تق‌‌های برخورد توپ بسکتبال به زمین، نوجوانان و جوانان این کشور را به فنس‌های کنار خیابان می‌رساند. تمام این داستان‌ها را گفتیم تا از ظهور بهترین و حرفه‌ای‌ترین لیگ بسکتبال دنیا از دل همین فنس‌ها تعجب کنید. NBA برای بسکتبالیست‌ها و هواداران این رشته، همان غول آخری است که همه بی‌صبرانه برای رسیدن به آن لحظه‌شماری می‌کنند و دلشان می‌خواهد برای یک‌بار هم که شده بزرگ‌ترین چالش زندگی ورزشی خود را تجربه کنند.

 از BAA تا   NBA
همه چیز از پیشنهاد «ماکس کـیس» خـبرنـگار روزنامه‌ی نیویورک ژورنال به آقـای «والـتر برایون» رئیس تیم هاکی روی یخ و سالن «بوستون» شروع شد. تا سال 1946 مسابقات بسکتبال در کشور آمریکا به مسابقات دانشگاهی محدود می‌شد و خبری از رقابت‌های فشرده و حرفه‌ای نبود ولی استقبال مردم از این ورزش و سالن‌های خالی باعث شد، 11نفر از صاحبان استادیوم‌های بـزرگ آمـریـکا در ششم ژوئن در هـتل «کـامادور» دور هم جمع شوند و برای برگزاری مسابقات«BAA» که مخفف BASKETBALL ASSOCIATION OF AMERICA به توافق برسند. «ماریس پولودوف» رئیس هاکی روی یخ، رقابت‌ها را با 60 مسابقه در دور مقدماتی و همان قوانین مسابقات دانشگاهی برگزار کرد. تغییرات زمان مسابقه هم در راستای درآمدزایی آن‌ها بود؛ مثلا وقتی متوجه شدند اگر استراحت‌ها بیشتر باشد، مردم بیشتر به خـرید خـوراکی و وسایل دیگر در استادیوم مشغول می‌شوند، در ابتدا بازی را به سه کوارتر پانزده دقیقه‌ای تقسیم کردنـد و بـعـد از مـدتی به چهار کوارتر دوازده دقیقه‌ای تغـیـیر دادنـد. همچنین زمان مسابقات نسبت به مسابقات دانشگاهی طولانی‌تر شد که علتش فرصت بیشتر برای تبلیغات بود. سپس مسابقات دیگری در غرب آمریکا با نام NBL برگزار شد تا بازیکنان درجه‌ی یک دانشگاهی آمریکا به جای رفتن به BAA به «NBL» بروند و چهار تیم «تـورنـتـو»، «کلیولند»، «دیترویت» و «پیتسبرگ» ورشکست شوند. فصل 1948 – 1949 مسابقات «NBA» (مخفف NATIONAL BASKETBALL ASSOCIATION) با حضور هفت تیم از NBL و 10تیم از BAA شروع به کار کرد.

نقل و انتقالات بازیکنان
باشگاه‌ها در لیگ بسکتبال آمریکا علاوه‌ بر نقل و انتقالات معمول که در آن قوانینی مثل سقف قرارداد پنج‌ساله و فیرپلی مالی باشگاه‌ها وجود دارد، می‌توانند به کمک بخش جذابی به نام «Draft» نیز بازیکنان بااستعداد ابتدای فصل را جذب کنند. «درفت» نام مراسمی است که در آن تیم‌های لیگNBA در دو دور (یا به‌اصطلاح راند) شروع به انتخاب بازیکنان خوب و آینده‌دار لیگ دانشگاهی آمریکا یا دیگر لیگ‌های معتبر دنیا می‌کنند.
بدین‌ترتیب همه‌ساله ۶۰ بازیکن به‌وسیله‌ی درفت به لیگ حرفه‌ای بسکتبال آمریکا راه پیدا می‌کنند که البته بسیاری از آن‌ها نیز ممکن است فرصت بازی در تیم اصلی را پیدا نکنند. با توجه به این نکته‌ی مهم، انتخاب شدن در درفت، پایان کار نیست و بازیکنی که در درفت انتخاب می‌شود باید در تمرینات نیز خوب ظاهر شده و به‌خصوص در لیگ تابستانی نیز عملکرد قابل‌قبولی از خود به نمایش بگذارد. اما قطعا این سوال برایتان پیش آمده است که ترتیب انتخاب بازیکنان و استعدادها در این رقابت چگونه است؟ در سال‌های اولیه که درفت به‌تازگی آغاز شده بود، تیمی که بدترین نتیجه را در طول فصل کسب کرده بود، اولین انتخاب را بین بازیکنان و استعدادها داشت و قانونی نیز وجود داشت که اگر تیمی خواهان جذب بازیکنی از شهر خود بود، می‌توانست بدون رعایت ترتیب درفت، این‌کار را انجام دهد!
مسلم است که در آن سال‌ها وضعیت مشخص و قرعه‌کشی دقیقی مانند امروز برای انجام درفت نبود و این مسئله در آن‌ زمان کاملا طبیعی به‌نظر می‌رسید اما با تغییراتی که در این سال‌ها انجام شده، باید برای انتخاب‎ها قرعه‌کشی صورت بگیرد که البته در این قرعه‌کشی، شانس تیم‌های ضعیف‌تر به‌مراتب بیشتر است. تمام این‌کارها برای این صورت می‌گیرد که تیم‌های ضعیف لیگ بتوانند در سال بعد رقابت نزدیک‌تری با غول‌های NBA داشته باشند...