قبلا وقتی ژول ورن کتابی می‌نوشت و تویش از فناوری‌های پیشرفته می‌گفت، حداقل صد سالی طول می‌کشید تا بشر این تخیلات عجیب و غریب را به واقعیت تبدیل کند و مثلا به کره ماه سفر کند...
قبلا وقتی ژول ورن کتابی می‌نوشت و تویش از فناوری‌های پیشرفته می‌گفت، حداقل صد سالی طول می‌کشید تا بشر این تخیلات عجیب و غریب را به واقعیت تبدیل کند و مثلا به کره ماه سفر کند. اما حالا، فاصله تخیل تا واقعیت به کمترین حد خود رسیده و تا یک فیلم یا کتاب علمی و تخیلی به بازار می‌آید، چند وقت بعد، آن فکر، اجرایی می‌شود و همه را شگفت‌زده می‌کند. سال ۲۰۰۴ بود که فیلم «I,Robot یا من روبات هستم» ساخته شد. این فیلم شهری را نشان می‌دهد که بیشتر کارگر‌هایش روبات هستند و علاوه بر کار، عاطفه هم دارند و البته داستان فیلم را هم که خودتان می‌دانید یا همین پارسال بود که برایتان از فیلم Her گفتیم؛ فیلمی که قصه مردی را روایت می‌كرد كه عاشق یک سیستم کامپیوتری می‌شود که احساس دارد و می‌تواند غم و خوشی مرد را درک کند. حالا در کمتر از یک سال از اکران این فیلم، دانشمندان دستگاهی اختراع کرده‌اند که می‌تواند شبیه به فیلم Her، صاحبش را بشناسد و با او همدردی کند. دستگاهی که شاید در آینده‌ای نه چندان دور، جای دوستی‌های معمولی را بگیرد و حتی باعث شود انسان‌ها دیگر از حیوانات خانگی هم نگهداری نکنند و به جایش یک مکعب ۹ سانتی‌متری را بگذارند روی تاقچه و با آن درد دل کنند. آینده ترسناکی است.
«برایان! حالت چطوره برایان؟» صدا از درون صفحه‌ای می‌آید که یک چشم آبی کارتونی بزرگ تویش قرار گرفته و مردمکش طوری تکان می‌خورد که چشم را دوستانه‌تر و البته شوخ نشان می‌دهد. این «امواسپارک، Emospark» است و دارد دنبال صاحبش می‌گردد. دوربین‌های آن یک محدوده را برای پیدا کردن چهره‌ای آشنا می‌گردند و باز با یک صدای سوزناک، برایان را صدا می‌زند. «امواسپارک» یک مکعب ۹۰ میلی‌متری مجهز به بلوتوث و وای فای است و دنیا را طریق یک ارتباط اینترنتی، یک میکروفون، یک وب‌کم و گوشی هوشمند شما درک می‌کند. با استفاده از اینها، مکعب می‌تواند یک آهنگ را از توی گوشی‌تان پلی کند، برایتان در فیس‌بوک پست بگذارد و آخرین اخبار دوستانتان را چک کند، با استفاده از ویکی‌پدیا به سوالاتتان پاسخ بدهد و به راحتی با شما مکالمه کند. اما انجام این عملیات به ظاهر ساده، خیلی پیچیده است...